Geçen hafta bu köşeden 1938 ilkbaharında meydana gelen büyük Akpınar depremi üzerine bir yazı yazmıştım. Hafta sonu bizi korkutan Çiçekdağı merkezli depremden önce yazılmış yazı zaman ve anlam bakımından çok beğenildi. Güzel geri bildirimleriniz için çok teşekkür ederim.
…
Çoğu zaman insan kendi hayatının muhasebesini yapıyor. Amalar, fakatlar, keşkeler, belkiler birbirinin ardından geliyor. Fakat çoğu zaman amaaanlar; düşünceleri, muhasebeleri geri dönüşümlü olarak sonlandırıyor. Diyorum ki şu Amaaanlar olmasa hayat içinden çıkılmaz bir çileye dönüşecek. İyi ki böyle bir otokontrolümüz var...
Fakat Amaaanların fazlası da zarar tabii. Her önüne gelen sorunu veya sorunları Amaaanlar san da vurdum duymaz” damgasını yersin ki bu da sosyal yaşamı olumsuz etkiler. İnsanın üstüne ruhsuz, vicdansız, bencil bir karakter tanımı yüklenir. Bence bu tanım da pek hoş bir tanım olmaz. Tıpkı depremi yaşadığımızdaki psikolojimiz gibi. İlk başta çok düşünürüz. Önlemlerimizi almak için planlar yaparız. Sorarız, soruştururuz, tartışırız. Fakat sonra bir şeyler olur. Unutulur o korku, aman!’lar devreye girer ve boş vermişlik hasıl olur insana. Sonuç olarak planladıklarımızın veya almamız gereken önlemleri askıya alırız. Ta ki bir başka deprem psikolojisine kadar…
İşte şimdi tam zamanı gelin planları ertelemeyelim. Özellikle devlet kurumlarımız bu önlemler için vatandaşı sıkıştırsın ve/veya öncelikle tüm binalarımızı makul bir ücret karşılığında kontrolden geçirelim. Fakat hiç istisnasız tüm binaları; ahırından, kömürlüğüne, apartmanından, tek katlı bağ evine, hepsine bir rapor verelim. Sonra biz de vatandaş olarak gereğini yapalım. Canımızı sokağa teslim etmeyelim. Bu konuda Amaaanları bir tarafa bırakıp, bu sefer şapkayı öne koyup düşünelim…
Yazı sonlanırken(12 Ocak 2016 09:41 itibari ile) 3,8 şiddetinde yine sallanıyoruz…